Pokhara - Chitwan NP

Gisteren was onze extra dag in Pokhara en eigenlijk heb ik niet zo gek veel gedaan. 's Morgens heb ik een beetje gelummeld en in het stadje geluncht. Het restaurant waar ik zat was op de eerste verdieping, dus had ik een mooi overzicht. Ik heb een hele poos naar een mannetje zitten kijken die bezig was van alles op zijn fiets te stapelen. Bij het restaurant hadden ze Lavazza koffie en Nepalese koffie. De koffie die ik tot nu toe gedronken had was behoorlijk slap, dus was ik toe aan iets sterkers. Ik vroeg de jongen wat Nepalese koffie was en toen hij zei dat dat Nescafe was, wist ik meteen dat ik voor de Lavazza zou gaan. Helaas bleek ook de Lavazza koffie slap te zijn. Aangezien de verkiezingen steeds dichterbij komen, zie je dat er ook steeds meer campagne gevoerd wordt. Op een gegeven moment kwam er een autootje aangereden met luidsprekers en daarachter aan zeker honderd motoren en scooters. Eenzelfde optocht hebben we ook gezien toen we van Bandipur naar Pokhara reden. Na de lunch ben ik langzaamaan terug gelopen naar het hotel, onderweg nog even een paar kleine dingetjes gekocht. Voor de middag had ik met twee andere dames afgesproken bij een massagesalon, ik heb voor de deep tissue massage gekozen. Ik kan je zeggen dat ik door een klein tenger vrouwtje behoorlijk onder handen ben genomen. Ze klom zelfs op de massagetafel om mij eens flink met haar ellebogen te kunnen bewerken. 's Avonds hebben we met de meiden gegeten bij Moondance en dat was een aanrader.
Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken naar Chitwan NP (1), de verwachting was dat we er zeker 5 uur over zouden doen, maar men was nog steeds aan het staken en dit betekende weinig verkeer op de weg. De weg zelf was wederom redelijk tot slecht, maar al met al waren we toch binnen de 4 uur in Chitwan bij het Royal Park Hotel. Na de lunch hebben we een te toeristische tocht op een ossenkar gemaakt. Dit is totaal niet mijn ding, maar er was niet veel anders te doen. We zijn naar een dorpje van de Tharu-stam (2) gegaan en hebben hier tekst en uitleg gekregen van een gids. Op zich was dit best interessant. De Tharu zijn resistent tegen malaria en dat is opmerkelijk. In het dorpje waren verschillende oude vrouwen en zij hadden allemaal traditionele tatoeages op hun handen, armen en benen (godana). Na wat door het dorpje te hebben gelopen, zijn we op de ossenkar terug gegaan naar de rivier voor de zonsondergang, waar we eigenlijk net te laat voor waren. Op de rivierbedding dacht de gids een krokodil te zien liggen en na te hebben ingezoomd met de camera bleek dit ook zo te zijn. Terug bij het hotel hebben Tharu mannen een 'stokken dans' opgevoerd, dit was leuk om te zien, ondanks dat ik hier ook niet zo van houd. Als ik hier trouwens naar rechts kijk zie ik de besneeuwde toppen van de Himalaya met daarachter Tibet en links zie ik heuvels die in India liggen. Morgen gaan we het Chitwan National Park in en hopelijk kunnen we 'wilde dieren' spotten.

1) De streek in de Terai die nu het Chitwan National Park vormt, was tijdens de Rana-periode een koninklijk jachtreservaat. Hier jaagden de leiders van het land met hun gasten, onder wie de Britse koning George V en zijn zoon, de latere koning Edward VIII. Bij de drijfjachten werden grote aantallen tijgers, neushoorns en luipaarden gedood. De jachtpartijen kwamen gelukkig niet al te frequent voor en tastten de wildstand niet wezenlijk aan. De grootste bedreiging voor de flora en fauna vormde de oprukkende landbouw. Na de succesvolle campagne tegen de malaria in de jaren 1954-1960 trokken boeren uit de heuvels massaal naar de vruchtbare Terai. Dat leidde tot het op grote schaal kappen van de bossen van Chitwan. Door het verdwijnen van het natuurlijk milieu werd het wild met uitroeiing bedreigd. Daarom riep koning Mahendra het gebied in 1964 uit tot neushoornreservaat en liet de Tharu’s die er woonden naar elders overbrengen. In 1973 kreeg Chitwan de status van nationaal park. Het is het oudste natuurreservaat van Nepal en een van de mooiste wildparken van Azië. Het reservaat met een oppervlak van 932km ligt gemiddeld 200m boven de zeespiegel. De rivieren Rapti, Narayani en Reu vormen respectievelijk de noord-, west- en zuidgrens. In Chitwan leven 46 soorten zoogdieren, 55 soorten vis en 380 vogelsoorten. Een van de markantste parkbewoners is de eenhoornige Indische neushoorn. In het verleden maakte men intensief jacht op dit dier. Inzet was de felbegeerde hoorn, die in gemalen vorm dienst deed als medicijn en potentie verhogend middel. Lange tijd werd de neushoorn met uitroeiing bedreigd. Nu leven er ongeveer 400 in het reservaat. Het gaat zelfs zo goed met deze diersoort dat een aantal exemplaren naar andere parken moeten worden overgebracht. Een andere bewoner is de uiterst zeldzame Bengaalse koningstijger. Met 65 tijgers zit het reservaat aan de grens van zijn capaciteit. Het Chitwan NP is ook het woongebied van luipaarden, civetkatten, jakhalzen, marters en otters. Ook huizen er wilde buffels, zwijnen en beren. Tot de hertensoorten behoren sambarhert, stippenhert en blafhert. De meest voorkomende apen zijn de langur en de resusaap. Verder leven er achttien soorten slangen, waaronder de python, de uiterst giftige koningscobra en de krait. De rivieren zijn het domein van de gaviaal, een visetende krokodillensoort die bijna was uitgestorven, maar die men met behulp van een speciaal broedprogramma van de ondergang heeft weten te redden. Chitwan is een vogelparadijs met verschillende soorten ooievaars, reigers, kraanvogels, spechten, ijsvogels, fazanten, eenden, neushoornvogels, bijeneters, uilen, arenden en haviken.

2) The Tharu people are an ethnic group indigenous to the Terai, the southern foothills of the Himalayas in Nepal and India. The Tharus are recognized as an official nationality by the Government of Nepal. The majority of Tharu live in Nepal where they constitute 13.5% of the total population, or 3.96 million of Nepal's estimated 29.4 million population as of July 2010. The Tharu people themselves say that they are a people of the forest. In Chitwan, they have lived in the forests for hundreds of years practicing a short fallow shifting cultivation. They planted rice, mustard, corn and lentils, but also collected forest products such as wild fruits, vegetables, medicinal plants and materials to build their houses; hunted deer, rabbit and wild boar, and went fishing in the rivers and oxbow lakes. The Tharus never went abroad for employment – a life that kept them isolated in their own localities. In this isolation they developed a unique culture free from the influence of adjacent India, or from the mountain groups of Nepal. The most striking aspects of their environment are the decorated rice containers, colorfully painted verandahs and outer walls of their homes using only available materials like clay, mud, dung and grass. Much of the rich design is rooted in devotional activities and passed on from one generation to the next, occasionally introducing contemporary elements such as a bus or an airplane. In the western Terai, most Rana Tharu prefer living in Badaghar called longhouses with big families of many generations, sometimes 40-50 people. All household members pool their labor force, contribute their income, share the expenditure and use one kitchen. Traditionally, marriages were often arranged during the pregnancies of two women. If they gave birth to opposite sex babies, the two babies were supposed to be married if they grew up as friends. It was problematic if a boy or girl came of age and rejected their assigned fiance(e). Finding a replacement was difficult because most girls and boys were already engaged. However this custom has been disappearing. Most Tharus now practice conventional arranged marriages. They also practice love marriages, inter cast marriage, international marriage, inter world, marriage after courtship and eloping. The spiritual beliefs and moral values of the Tharu people are closely linked to the natural environment. The pantheon of their gods exhibits a large number of deities that live in the forest. 87.63% of the ethnic Tharu were Hindu according to the 2001 Census of Nepal, whereas 13.95% were Buddhist. The Tharu were famous for their ability to survive in the most malarial parts of the Terai that were deadly to outsiders. In 1902, a British observer noted: "Plainsmen and paharis generally die if they sleep in the Terai before November 1 or after June 1." Others thought that the Tharu were not totally immune. Contemporary medical research comparing Tharu with other ethnic groups living nearby found an incidence of malaria nearly seven times lower among Tharu. The researchers believed such a large difference pointed to genetic factors rather than behavioral or dietary differences. This was confirmed by follow-up investigation finding genes for thalassemia in nearly all Tharu studied.

Tattooing, known to the Tharu as Tika, is widely practiced by both men and women, although it is more commonly seen among the women. Tharu women, especially the elderly, are heavily tattooed. Though the process of being tattooed is a very painful one, people eagerly and happily go in for it. The main motive behind this, and one that is nearly universal, is to enhance one's beauty and attraction. This is also one of the motives for tattooing among the Tharu. Other motive is the desire to get a place in heaven. He or she would rather be lashed with thorny branches of the sierra and maini tree than be sent to hell. Some get tattoos for medical reasons, too. According to the Tharu, if pain persists in any part of the body, a tattoo should be made on it. This will cause the dirty blood of the area to flow out, thus getting rid of the pain and bringing relief. Some people use it as magical cure for barrenness. Two cases were noted during the study where, after not conceiving for years, the women gave birth to children after having their chests tattooed with the patterm that is commonly done on teenagers.

Tattooing is done willingly when one attains the age of 13-14 years. Tattooing among the Rana and Katharia Tharu is done by the gudhni, a professional tattoo artist, common symbols are birds (chirai), snakes (sarpa), leaves and flowers (fula pati), and peacocks (majora). Several such small symbols are differently form or variety designs. Most of these symbols are combined together to form abstract but attractive designs and pattern Because they are made to look like patterns, a mere observer may fail to understand the symbolism in the tattoos. However, it must not be assumed that every design symbolizes something or other. As noted earlier, a few dots or lines may be made on an infected part of the body, to relieve it from pain. Similarly, some people get tattoos for enhancement of sexual appeal or as an indication of social distinction and status. According to Tharu women from Chitwan, in previous generations, tattooing was necessary. If they did not have tattoos on their bodies, no-one would marry them, and even if they did get married, the mother-in-law wouldn’t eat meals cooked by the daughter-in-law. But in the last six decades, Tharu girls have changed their thoughts about tattooing.