Panama City

Vandaag zijn we naar Miraflores Locks Panama Canal (1) geweest. Hier was een groot toeristencentrum opgezet en kon je zien hoe immens grote vrachtschepen door de sluizen gingen. Toen wij er waren lag er heel toevallig ook een boot van de Sea Shepherd genaamd Gojira (2) in de sluis. Na het bezoek aan het Panama Kanaal zijn we naar Panama City gereden. Toen we bij het Panama Kanaal over een brug reden, zag Noemi een krokodil in het water liggen, helaas heb ik dat net gemist. In Panama City hebben we rond gelopen in Casco Viejo (3). Hier hebben we onder andere Plaza Major, Plaza Bolivar (4), Teatro Nacional, Plaza Francia (5) en Punta Patilla bekeken. Vanaf Punta Patilla had je een heel mooi uitzicht op de skyline van Panama City met z'n vele wolkenkrabbers. Boven de zee vlogen veel fregatvogels en pelikanen. Bij Plaza Major was een optreden van kinderen die met hun dans iets uitbeelden. Wat het precieze verhaal was, is mij niet duidelijk geworden, maar het leek op een dans van de duivels (Corpus Christi). Het was erg leuk om de kinderen te zien dansen in hun kostuums. Ook stond er bij de Catedral een vrouw met een traditionele pollera (6). In het oude gedeelte van Panama City stonden veel standjes waar mensen souvenirs probeerden te verkopen. De souvenirs werden opvallend veel te koop aangeboden door (Kuna) Indianen, welke in 'klederdracht' liepen. Vooral in Panama City rijden er veel oude Amerikaanse bussen rond, deze bussen zijn dan gepimpt met allerlei graphics. Bij terugkomst in het hotel vroeg Noemi of ik zin had een biertje te komen drinken. Zo gezegd zo gedaan.

(1) Het Panamakanaal is een ruim 81 km lang kanaal in het Centraal-Amerikaanse Panama. Het loopt door de landengte van Panama en verbindt de Caraïbische Zee met de Grote Oceaan. Het kanaal is een belangrijke ader in het intercontinentale transport omdat men niet meer om Zuid-Amerika heen hoeft te varen. Een schip varend van New York naar San Francisco legt via het kanaal een afstand af van 9500 kilometer, dat is minder dan de helft van de 22.500 kilometer via Kaap Hoorn. Het 81 km lange Panamakanaal varieert in breedte tussen de 70 en 300 meter. De sluizen zijn 305 meter (1000 voet) lang en 33,53 meter (110 voet) breed. Er kunnen schepen geschut worden met een maximale breedte van 32,3 meter. Schepen met deze omvang worden wel aangeduid als Panamax-schepen. Aan beide kanten van de sluis ligt een tandradspoor. Vier elektrisch aangedreven locomotieven (2 links en 2 rechts) houden een schip in de achtereenvolgende sluizen in het midden bij het invaren en tijdens het vullen en ledigen van de sluis. De schepen bewegen op zich op eigen kracht maar komen bij de beperkte snelheid in de sluizen en door de bochten in het kanaal aan manoeuvreerbaarheid tekort, vandaar dat de autoriteiten verplicht voor 3000 dollar per uur eigen sleepboten verhuren aan de grotere schepen. De speciaal gebouwde sleepboten worden met kabels achter de grote schepen bevestigd en zijn voorzien van "Z-drive" aandrijvingen, wat inhoudt dat de beide schroeven alle kanten uit kunnen worden gericht waardoor ze de grote schepen optimaal kunnen afstoppen en richten tijdens de doorgang. Het bijzondere aan het Panamakanaal is dat het schip als het ware over de bergrug geheveld wordt. Het gemiddelde waterniveau van de Atlantische Oceaan (met een lager niveau door een hogere massadichtheid wegens kouder en zoutrijker water) en de Stille Oceaan (hoger wegens warmer en zoutarmer) verschilt op zich minder dan 30 cm, maar de getijden zijn flink verschillend, de Stille Oceaan heeft ter plaatse ongeveer 3 meter getijwisseling terwijl de Atlantische oceaan aan de andere kant minder dan 1 meter getijwisseling heeft. Het Lago Gatún in Panama is hoger dan beide oceanen (het wateroppervlak ervan ligt ca. 26 meter boven zeeniveau). Dat meer is dan ook het (zoetwater)reservoir dat de sluiscomplexen voedt. In het oorspronkelijke ontwerp was het de bedoeling een doorgaande verbinding te realiseren, net als bij het Suezkanaal, maar door de getijdewerking is dat nautisch onmogelijk en is er in principe altijd minstens een sluis nodig. Vertrekkende van de Atlantische Oceaan en varende naar het zuiden ontmoet een schip eerst de drie Gatúnsluizen. Vervolgens vaart het 42 km op het Lago Gatún en door de Gaillardkloof, het smalste stuk van het kanaal. Via de Centennial Bridge, de Pedro Miguelsluis, het Miraflores-meer en de drie sluizen van Miraflores gaat de reis langs de haven van Balboa. Men vaart vervolgens onder de Bridge of the Americas door, die onderdeel uitmaakt van de Pan-Amerikaanse Snelweg, die Noord- en Zuid-Amerika met elkaar verbindt, waarna de doortocht eindigt in de Stille Oceaan. De totale tijd om door het kanaal te varen schommelt tussen de 8 en de 11 uren. Het Panamakanaal is de enige plek ter wereld waar de kapitein het volledige gezag over zijn schip moet overdragen tijdens de passage. Om door het Panamakanaal te mogen varen moet een vergoeding worden betaald. Voor 1999 was de tol gelijk aan de kosten die noodzakelijk waren voor het beheer en onderhoud van het kanaal, maar na de overname door de Panamese regering is het winstoogmerk daarbij gekomen. De beheerder van het kanaal stelt de hoogte van de tol vast op basis van het scheepstype, de grootte van het schip en de lading die wordt vervoerd. Er zijn bijvoorbeeld aparte tarieven voor schepen met natte en droge lading, container- en passagiersschepen. Vanaf 1 oktober 1994 wordt de tol gebaseerd op basis van de Panama Canal Universal Measurement System, ook wel bekend onder de afkorting PC/UMS.[11] Deze PC/UMS wordt uitgedrukt in tonnen, maar is eigenlijk een volumemaat van 100 kubieke voet (2,83 kubieke meter). De tarieven zijn gestaffeld; voor de eerste 10.000 ton wordt een hoger tarief berekend dan voor de daarop volgende 10.000 ton enzovoorts. Gemiddeld wordt er 100.000 dollar betaald per doorvaart, maar dit kan oplopen tot meer dan 200.000 dollar. De laagste tol die ooit betaald werd, was door de Amerikaan Richard Halliburton die in 1928 zwemmend door het kanaal ging. Hij betaalde 36 cent en deed er tien dagen over.

(2) De "Sea Shepherd Conservation Society" is een organisatie die actie voert tegen de walvisjacht de jacht op zeehonden en illegale jacht op andere zeedieren. Deze groep gebruikt hierbij hardere middelen dan bijvoorbeeld Greenpeace: onder andere het rammen van schepen, vernielen van netten en versperren van de vaarweg. Ook hebben leden van Sea Shepherd schepen gesaboteerd terwijl ze in de haven lagen. In 1986 bracht Sea Shepherd twee IJslandse walvisvaartschepen tot zinken, waarvoor de groep uit de Internationale Walvisvaartcommissie werd gezet. De Japanese Whaling Association heeft deze organisatie als eco-terroristen getypeerd.[1] Greenpeace veroordeelt het gebruik van geweld door de schepen van Sea Shepherd: "We helpen geen mensen die geweld gebruiken. We zijn hier om walvissen te redden, niet om walvisvaarders in gevaar te brengen." De organisatie is gevestigd in Friday Harbor, Washington, Verenigde Staten. Het hoofdkantoor van Sea Shepherd Europa is gevestigd in Nederland, Amsterdam. Anno 2010 varen twee van haar schepen onder Nederlandse vlag.

De Gojira doet de Galapagos aan op weg naar het Panamakanaal
Verslag van Alex Cornelissen, directeur van Sea Shepherd Galapagos, voormalig kapitein van de Bob Barker. Eerder deze week bracht de Gojira een kort bezoek aan het eiland Santa Cruz in Galapagos. De Gojira kwam uit Frans-Polynesië, is nu onderweg naar Panama en zal doorvaren naar de Middellandse Zee voor het tweede jaar van Operation Blue Rage om de met uitsterven bedreigde blauwvintonijn te beschermen. Na twee weken op zee keek de bemanning van de Gojira ernaar uit hun benen te kunnen strekken. Sea Shepherd Galapagos was blij de Gojira te mogen verwelkomen. De belangstelling van het publiek voor dit snelle onderscheppingsvaartuig was overweldigend en zorgde ervoor dat de vrijwillige bemanning van de Gojira en de medewerkers van het kantoor in de Galapagos twee volle dagen doorbrachten met het geven van rondleidingen op het schip. In de Galapagos groeit de steun voor ons gestaag en dat is zeker gedeeltelijk te danken aan het succes van de televisieserie Whale Wars. Dat het schip, dat dit jaar zo prominent deelnam aan de campagne, de Galapagos aandoet, zal er zeker toe bijdragen dat de steun voor ons op de eilanden verder toeneemt. Marcel Wensveen, projectmanager van AIS, doneerde onze “Ron de Haai” vlag aan de Gojira, op voorwaarde dat deze met trots wordt gevoerd als het vaartuig komende zomer in de Middellandse Zee aankomt. Wij hopen dat ons “Shark Awareness” pakket aan zal slaan in de aanleghavens op weg naar en in Europa. Sea Shepherd Galapagos zit middenin het AIS project en werkt nauw samen met de marine van Ecuador en de dienst Galapagos Nationaal Park. Gezien het krappe reisschema van de Gojira was er geen tijd om een van de bouwlocaties aan te doen. Op zondagavond 10 april 2011 voer de Gojira uit richting Panama.

(3) Casco Viejo (ook wel Casco Antiguo genoemd) ligt op een schiereilandje niet ver van de monding van het kanaal. Op deze strategische plek werd de stad gevestigd in 1673, nadat de oude stad (Panama Viejo, gevestigd in 1519) door de piraat Henry Morgan was geplunderd en in brand gestoken. De historische wijk vol prachtige gebouwen, oude kerken, smalle straatjes en pittoreske pleinen, staat sinds 1997 op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

(4) Midden op Plaza Bolivar, het populairste plein van Casco Viejo, prijkt het monument voor Simon Bolivar, El Libertador van Zuid-Amerika. Bijna elke avond van de week zijn hier de terrassen vol. Je hebt de keus uit 4 goede restaurants waaronder Casablanca en Ciao Pescao, een favoriete plek van de president van Panama, Ricardo Martinelli, die zijn 'kantoor' om de hoek heeft.

(5) De promenade, Paseo Esteban Huertas, die rond de kop van het schiereilandje loopt, biedt een geweldig panorama van de skyline van de stad en de oceaan. Je komt uit bij de obelisk met Franse Haan op de top, het monument ter herdenking van de Franse poging om het kanaal te graven.

(6) In Panama en Colombia zijn de met de hand gemaakte polleras een zeer uitgebreid kledingstuk. De pollera is het nationale kostuum van Panama. Meisjes en vrouwen hebben meestal twee eigen polleras tijdens hun leven: een voor de leeftijd van 16 en een op volwassen leeftijd. Een pollera kan tussen de honderden dollars tot zelfs duizenden dollars kosten en het duurt een jaar om een pollera te maken. De met goud en parels afgezette mosquetas en tembleques (versiering op hoofd) die bij een pollera horen zijn over het algemeen doorgegeven als erfstukken van generatie op generatie.