Mananjary

Vanmorgen hebben we uitgeslapen en zijn we aan het eind van de morgen met een klein groepje naar de baai gelopen waar alle lokale vissers naartoe gingen als ze terug kwamen van zee. Op deze plek ging het kanaal over in de zee, het was dus een open verbinding. De zee aan de oostkust (Indische Oceaan) heeft een gevaarlijke stroming en het wordt afgeraden hier te gaan zwemmen. Bij de baai aangekomen waren er heel veel mensen de was aan het doen. Veel vissers waren inmiddels terug gekomen van zee en haalden de visjes uit hun netten. De visjes werden in tonnen gedaan die vrouwen op hun hoofd naar het dorp brachten om te verkopen op de markt. Terug bij het hotel hebben we push-push (riksja) geregeld om naar een bedrijf te gaan waar men vanille (1) bewerkte. De push-push is een karretje op twee wielen met een zitje dat voortgetrokken wordt door een 'mannetje'. We zaten met twee personen in een push-push en hij was duidelijk niet berekend op Europeanen. We waren met z'n zessen en achteraf hadden we het gewicht niet helemaal goed verdeeld. De mensen die samen het zwaarst wogen zaten in de push-push met het kleinste mannetje... Bij het bedrijfje aangekomen werd ons door de eigenaresse het hele proces uitgelegd, wat best interessant was. De vanillestokjes werden hier geselecteerd, gekookt, gedroogd (in de zon), gesorteerd op lengte en verpakt om naar Frankrijk te worden geëxporteerd. Je kon ook vanille kopen, voor 100gr betaalde je 15.000 ariary (ongeveer 5 euro). Na het bezoek aan het bedrijfje zijn we lopend terug gegaan naar het stadje. Onderweg waren veel mensen die ons aankeken, de meesten waren vriendelijk en groeten ons, maar sommigen riepen ook 'vazaha'. Volgens Patrick de gids is dit een algemene benaming voor (vroeger de Fransen) blanke mensen en was het niet negatief, maar ik heb toch het idee dat 'vaza' hetzelfde is als 'gringo'. Het plan was om een late lunch te nuttigen, maar omdat het dik een uur duurde voordat het eten op tafel stond, werd het uiteindelijk een vroeg avondmaal. Bij het restaurant zaten twee hele grote spinnen, ze waren zeker zo groot als een gemiddelde handpalm. Ik had hier al eerder dergelijke grote spinnen gezien en tot nu toe zaten ze gelukkig allemaal in hun web ergens hoog in een boom.

1) Vanille is een smaakstof afkomstig uit de vruchten van de klimorchidee van het geslacht Vanilla. De naam komt van het Spaanse woord "vainilla", de verkleinde vorm van "vaina" (betekenis "schacht" of "peulschil"), oorspronkelijk het Latijnse "vagina".De vanille-orchidee (Vanilla planifolia) levert de specerij vanille(stokjes), die niet alleen wordt verwerkt in levensmiddelen, maar ook in onder andere tabak en parfum (het is een afrodisiacum). De plant komt oorspronkelijk uit Mexico, hoewel die nu bijna overal tussen de keerkringen wordt gekweekt. Madagaskar is een van de grootste producenten van vanille. De vruchten van de plant (die eruitzien als peulen, maar botanisch gezien eigenlijk bessen) worden onrijp geplukt en vochtig verhit, daarna langzaam gedroogd, waardoor een fermentatieproces optreedt. Hierdoor verandert de onrijpe niet-aromatische vrucht in een zwart en glimmend vanillestokje met een fijne geur en smaak. De vanilline is daarvoor verantwoordelijk, een reukgevende stof die te zien is als fijne kristalnaaldjes (givre) op de buitenkant van het stokje. Wanneer een vanillestokje overlangs doormidden wordt gesneden, zie je binnenin kleine zaadjes, het zogenaamde vanillemerg. Zwart van kleur en zeer aromatisch. Vanille van zeer goede kwaliteit is Bourbonvanille, afkomstig van het eiland Réunion dat vroeger Bourbon heette. De vanille was een goed bekende smaakstof in Meso-Amerika in de tijd vóór Columbus, en werd door Spaanse conquistadores naar Europa gebracht. In het oude Mexico werden de Totonaken beschouwd als producenten van de beste vanille. Zij bleven de belangrijkste